Balat sokaklarında dolaşırken ilk göze çarpanlar genellikle yeni nesil kahveciler oluyor. Tasarım sandalyesi, yazı tahtasına yazılmış menüsü, kalabalık masaları… Ama dar sokaklara sapıp yukarıya doğru yürüdükçe, başka bir dünya başlıyor. Balkonlardan sarkan, pencere önlerinde salınan, sokak boyunca gerilmiş iplerde uçuşan çamaşırlar karşılıyor insanı.
Zamanla bu çamaşırlar dikkatimi çekmeye başladı. Renklerine, dizilişlerine, üzerlerindeki desenlere baktım. Kimisinin çok eski, kimisinin yepyeni oluşu ilgimi çekti. Ve ben de onları fotoğraflamaya başladım.
Yıllar içinde Balat’a yeniden yeniden uğradıkça; Fener, Ayvansaray, Cibali, Kadırga derken İstanbul’un birçok semtinde çamaşır asma pratiklerini gözlemleme şansı buldum. Renk renk, desen desen çamaşırlar yalnızca bir evin penceresinden sarkmıyor; aynı zamanda orada yaşayanların hayatına dair küçük ipuçları da veriyor. O evde kaç çocuk olduğu, hangi yaş grubu ağırlıkta, kimi zaman maddi durumları, kimi zaman da geleneksel alışkanlıkları…
Tabii her zaman özenle asılmış, simetrik çamaşırlar yok. Çoğu zaman pencere önlerine ya da iplerin üzerine gelişigüzel atılmış, düzensiz, hatta estetikten yoksun duruyorlar. Ama belki de bu gelişigüzellik onların asıl hikâyesi. Çünkü o çamaşırları oraya asanlar için amaç, bir görüntü yaratmak değil; hayatın içindeki bir işi halletmek. Tam da bu halleriyle gerçekler, samimiler ve yaşanmışlığın izlerini taşıyorlar.
Ve bazen, tüm o karmaşanın içinde, bir pencerenin önünde özenle dizilmiş, rüzgârda hafifçe salınan çamaşırlara rastlıyorum.
Çamaşırlar sadece yıkanmış kıyafetler değil, hikaye anlatan detaylar haline geliyor.
Aydanur Atamdede
Mayıs 2025
Scribendi Infinitum - Sonsuz Yazı 
Yorum bırakın