Kategori: ANLATI
-
Güle Güle Galleria
Sana da Kalmadı… Ekim 1987 yılında, bizim jenerasyonun hayal bile edemeyeceği görkemli bir alışveriş merkezi açıldı: Ataköy Galleria.Sonraları, üç harfli kısaltılmış haliyle AVM’ler hayatın bir parçası oldu. Şimdilerde yıkım kararı alınan ve hatta yıkımına başlanan bu görkemli çarşıyı özleyecek miyiz?Belki yaşamımızda bir ilk olarak hatırlarımızda kalacak.Bir beton yığını yerine, çok…
-
Herşeyin bir kullanım süresi var
Ataköy’ün dalgalarıyla birlikte yükselen Galleria, yalnızca bir alışveriş merkezi değildi; yeni bir hayat tarzının vitriniydi. Türkiye’nin ilk AVM’si… Cam tavanlarından süzülen ışık, o yıllarda bize başka bir geleceğin mümkün olduğunu fısıldıyordu. Benim içinse Galleria’nın hikâyesi çok daha kişisel. İnşaatı sırasında barakalarda çalıştık, tozun ve umudun iç içe geçtiği günlerdi. 1988’de…
-
Ver Elini Galleria…
Değil kırk yıl, birkaç yıl sonrasında neyle karşılaşacağımızın bilinmezliği konusunda ne kadar da haklısın.Keşke öyle olmasaydı, diyeceğim ama “keşke demeyi bırakalı” o kadar uzun zaman oldu ki… Galleria’nın Açılışı Galleria’nın açıldığı tarihte Çorlu’da askerdim. Omzumda kırmızı renkli “çavuş” pırpırı… Usta askerim yani.Galleria’nın açılacağı haberini Hürriyet gazetesinde okuduğum andan itibaren “Mutlaka…
-
GALLERIA’NIN VİTRİNİNDE ANILAR
Bir Zamanlar Galleria Galleria’nın yıkılacağına dair haberi okuyunca, yalnızca bir binanın değil, belleğimizde saklı bir dönemin de yıkıldığını hissettim. Çünkü bazı mekanlar vardır; sadece beton ve camdan yapılmazlar, bir çağın heyecanını, alışkanlıklarını, hayallerini de içinde taşırlar. 1980’lerin sonunda İstanbul’da alışveriş merkezi kavramı henüz çok yeniydi. Galleria ise bize adeta “dışarıdaki…
-
Galleria: Büyülü Cam Kubbemiz
1 Ekim 1988’de açılan Galleria, sadece Türkiye’nin bilinen anlamda ilk AVM’si değildi; Tabanlıoğlu’nun mimarlık projesi olarak Özal döneminin “Batı’ya açılan yüzü”nün betonlaşmış haliydi. Denizin kenarına kondurulmuştu ama denize sırtını dönmüştü; manzarayı ancak otoparkına arabasını park edenler görebiliyordu. Boş arazi üzerinde, eski şoför eğitim sahası olarak kullanılan yerde yükseldi. Ben ilk…
-
DOĞAMDAYIM
Anım, özüm toprak. Onun kokusu olmadan yapamam. Yağmurun ilk düştüğü anda yükselen mis rayiha benim özüm. Su ve çamur… İşte hakikat bu. Doğanın kokusuna alışkın bir ruhum var benim. Selviler, bir rivayete göre yaşama sevincim. Çamlar gibi yaz kış yeşil olmak, oksijen salmak, nefes ve huzur dolmak… Sırtını bir ağaçtan…
-
Sessiz Bekçi
Kadıköy, İstanbul’un en kalabalık yeni nesil yakışıklı semti. Hani o eski Kadıköy mü? Yok… Artık hep genç ve cool! Sokakları bile kendi fotoğrafını çekmeye bayılıyor gibi… Bir kafede otururken, arada yaşlı Kadıköy’le karşılaşırsanız şaşırmayın. Hani İstanbul’unkafa karıştıran, eğlenceli ve ‘hadi buradayız’ diyen mahallerinden… Herkesin hikâyesi var. Herkes sanatçı. Bir köşe…
-
Aynaya Baktım
Aynaya baktım…Ben bu değildim…Hızlıca başımı arkaya çevirdim… Annem gelmiş olamazdı…Yoktu… “Aynadaki kim?” diye tekrar baktığımdaanladım— ne kadar uzun sürediraynalarla küs olduğumu. Biray Okumuş
-
Karanlıkta Aynaya
Karanlıkta aynaya yöneldim.Tüm düşüncelerim—alnımdan geçiyordu,dijital bir yazı gibi,sessiz, soğuk vekaçınılmaz. Serap Alsırt
-
Sayfiyede
Yıllar evvel kedi olalı beri… tutmuşum.Asker arkadaşım Şahap Yersen’in iteklemesiyle, başımı epeyce uzatınca denizi görebildiğim bir konumda buldum kendimi. Orada, futbol maçları sayesinde epey sosyalleşmiştim. Ama yazmaya başlayınca… Yutkunuyorum.Yazmak…Öyle sadece dilini tutmak gibi değil. Her gün yazmaya başlayınca, insanın eli kıpraşmaya başlıyor. Dil duruyor belki ama parmaklar çok konuşkan. Şimdi…
Scribendi Infinitum - Sonsuz Yazı 