Scribendi Infinitum – Sonsuz Yazı

 Biliyorum izinlerimi şehirdeki popüler etkinliklere gitmek için harcıyorum ya da popüler mekanlara… Buna gerçekten mecburum, yoksa herkesin selfie’lerini izleyip sadece seyirci kalırım ki bu en büyük kabusum, sadece seyirci olmak…

 Bir süredir yeniden gündem olan bu turkuaz sahilde, çocukken çekilmiş bir fotoğrafım var. Ama artık anne babamla gittiğimiz tatil köyünden çok farklı bir yer. Havuzu, denizi aratmayacak kadar büyük ve denizin turkuazı ile aynı renkte. Havuz kenarında belli bir açıdan selfie çekince hem havuzda hem de denizdeymiş gibi görünüyorsun. Fotoğraflarda çingene pembesi rujum, fondaki turkuaz suların rengi ile çok güzel bir görüntü oluşturdu. Bu fotoğraf açısını neredeyse bütün müşteriler keşfetmiş. Havuzun o köşesindeki şezlonglar hiç boş kalmıyor. Erken kalkmam da işe yaramadı, bugün de kaptırdım o şezlongları. O kadar çok şey yapmam gerekiyor ki, evet, gerekli gerçekten. Kahvaltıdaki avokado dilimli, poşe yumurtalı, havyarlı, kızarmış ekmekler ve tropikal meyvelerle fotoğraflarım çok beğeni aldı.

Ben o şezlonglardan kapamadım ama slip mayolu, favorileri yanaklarına genişleyip üçgen inen bey, geldiğim günden beri aynı şezlongu hiç kimseye kaptırmıyor. Her hâliyle dikkatimi çekiyor. Derisi yanmaktan kömür karası olmuş. O şezlongları kapma arzumdan gözüm hep o tarafta. Daha çekecek çok fotoğrafım var. Meksikalı barmenin hazırladığı kokteylle çekilen fotoğrafım az like aldı. Havuzda kocaman şişme balina üzerinde denizden koşarak çıkarken sular saçılan fotoğraflarım biraz flu. Akşam hazırlıklarında otel tarafına kadehleri üst üste dizip kocaman bir üçgen oluşturdular. En tepedeki kadehe içki doldurdukça taşarak en alttaki kadehlere kadar ulaşıyor.

İlk günden beri slip mayolu, hiçbir şeyle ilgilenmeden, sadece güneşlenip saat on bir gibi elinde garip bir şeyle yürüyüş için sol tarafa doğru sahilden gidiyor. Bir kere iyice gözden kayboldu, gelmeyecek zannettim. Hep aynı tarafa gitmesi ilginç, hiç sağ tarafa yürüdüğünü görmedim. Dün akşam uyumamaya karar verdim. Gene de tam istediğim fotoğrafı yakalayacağım elli yedi numaralı şezlongu kapamadım. Elli beş numaradaki slip mayolu ile yan yanayız. İstediğim fotoğrafları çekebilirim sanırım.

Bugün havlumla bikinim daha da dikkat çekici renkte. Turkuaz fonda çok yakışıyorlar. Otelin adını akşam ışıklarıyla çekerken, dizili kadehlere çarpan adam dengesini kaybedip en şık kıyafetler ile havuza düşünce, karısı önce sağa, sola bakıp kimsenin görmediğinden emin olmak istedi. Sonra “Ayyy hayatım, hay Allah!” filan diyerek yalandan üzüldü. Tam da en güzel selfie’yi çekeceklerdi.

Slip mayolu şezlongtan kalktı, eline aldığı eskimiş, yırtık lime lime bir şemsiyeye benziyor. Gitti saat kesin on bir, uzun zaman gelmez. Onun şezlong civarında fotoğraflar çektikçe fark etmeden şezlongum onunkine çok yaklaşmış. Slip mayolunun sesiyle irkildim. Yakından gözlerinin solmuş yeşili, güneş yanığı ile kavrulmuş yüzünde öyle acayip bir hüzün barındırıyor ki çok etkilendim. Hafifçe başını salladı, tebessümle cevap verdim. Ağzında “Kiss, us Kiss us” gibi bir şarkı, hiç duymadığım bir şey. Yeni bir kokteyl almak için bara ilerledim. Bir otel görevlisi kulağıma eğilip, “Münir Bey umarım sizi tedirgin etmedi. Otelimizin eski sahibi, karısı ile hep bu otelde kalırlarmış. Yürüyüşlerde, beyaz tenli karısı şemsiyesiz yürümezmiş. Bir gün yalnız yürüyüşten geri gelmemiş. Gören de olmamış, sadece şemsiyesini bulmuşlar. Hep aynı saatte Münir Bey gidip karısını arar. Hiç kimseyle ilgilenmez, zarar vermez, otelimiz artık bir vakfa ait ama Münir Bey’e kimse dokunmaz ve hep burada kalmaya devam edecek. Onun kaybolduğu günkü mayosu, havlusu ile karısının şemsiyesini hiç bırakmaz. Çok az konuşur. Bir gün bana ‘Keşke sahilde karımla bir fotoğrafım olsaydı’ dedi. Eskiden neden fotoğraf çekmezlerdi bilmem ki.”

Görevli uzattıkça gözüm hâlâ şezlongta, bazı pozlar kaçtı. Daha çok çekeceğim fotoğraf kaldı, akşama dönüyorum.  Hafıza kartım doldu ama içimde hâlâ bir boş yer var.

Serap Alsırt