Scribendi Infinitum – Sonsuz Yazı

Kumaşı eksik biçilmiş bir hayatın kenarında duruyorum

bir yerim bol geliyor zamana

bir yerim dar.

Her sabah aynaya değil

yüzümdeki dikiş hatalarına uyanıyorum

Makasın sesiyle açılıyor gün

keskin, soğuk, hatırlatıcı

Parmaklarımda biriken suskunluk

ipliğe ağır geliyor

her iğne batışında

çocukluğumdan bir parça kanıyor da kanıyor

Söküklerimi gizlemiyorum

rüzgâr oralardan girip

beni hatırlatıyor bana

Biliyorum, en sağlam dikiş

içeriden geçen dikişti

kendime atmadığım her ilmik

bir gün mutlaka çözülürdü

Zaman masama yayılmış dev bir kumaş

izler, kırışıklar, kesikler

Dokunduğum her yerde

tozlanmış anı kalkıyor havaya

Üzerime prova edilen günleri

teker teker söküyorum

kendi bedenime en çok

iç sesimin biçtiği ceket yakışıyor

Umudun rengi solsa da

astarını hep içimde saklarım

yırtıldıkça yeniden dikerim

diktikçe yeniden inanırım

Ve sonunda anlarım

İnsan,

kendi kumaşına ustalaştıkça

dünyaya daha doğru oturduğunu

Öğrendim

hâlâ kendimi biçen

karanlıklarını ilikleyen

her günü yeniden dikerek

kendine uyan bir varlık çıkaran

içli terziyim